zaterdag 14 december • 21:00 – 23:30
Muzikaal vuurwerk is weer te verwachten in een vlammende 4G-Session, waarbij de 4 lead gitaristen Scott Sharrard, Kid Ramos, Paul Nelson en Stef Paglia een bijzonder ‘once in a lifetime’ optreden verzorgen. Elke lead gitarist verzorgt tijdens deze show een solo optreden.
Ter afsluiting geven zij gezamenlijk een enerverende toegift. Uniek, aangezien de heren nog nooit samen gespeeld hebben.
The King’s Rhythm Crew begeleiden de 4G-session.
Scott Sharrard
Scott Sharrard is vooral bekend als de lead gitarist en musical director van de Gregg Allman Band. Maar zijn muzikale reis als gitarist, zanger, liedjesschrijver, bandleider, producer en arrangeur begon al lang voor zijn samenwerking met Allman.
Sharrard’s muzikale carrière begon toen hij jazz studeerde aan de High School for the Arts in Milwaukee, Wisconsin. Hij speelde en zong ’s avonds in een lokale club met sessiemuzikanten die op hun beurt speelden of hadden gespeeld met onder andere B.B. King, Otis Redding, James Brown, Jimi Hendrix en Howlin’ Wolf. Van hen leerde hij de fijne kneepjes van het vak.
In 2005 met zijn eerste solo plaat ‘Dawnbreaker’. Hij werkte tevens samen met bassist Jeff ‘The Claw’ Hanley, drummer Diego Voglino en de multi-instumentalisten Moses Patrou en Jay Collins met wie hij later, in 2013, onder de naam ‘Scott Sharrard & The Brickyard Band’, een cd zou opnemen. Collins, die zelf saxofoon speelde bij de Gregg Allman Band, zorgde er uiteindelijk voor dat Scott in 2008 auditie kon doen bij de Gregg Allman Band. Hij werd aangenomen als de nieuwe leadgitarist.
Bijna tien jaar lang was Sharrard de rechterhand van Gregg Allman. Niet alleen als zijn gitarist en zanger, maar ook als muzikaal regisseur en co-schrijver. Gregg was zelfs zo onder de indruk van zijn schrijftalent dat de Gregg Allman Band twee van zijn nummers live speelden: Endless Road en Love Like Kerosene. Ook voor Allman’s laatste studioalbum ‘Southern Blood‘ dat in 2017 uitkwam, schreef Sharrard mee aan enkele nummers. ‘Southern Blood’ leverde de band twee Grammy nominaties op.
De innige samenwerking met Gregg werpt zeker z’n vruchten af op de kwaliteit van Sharrard’s werk. Zijn sound is volwassener en bovendien voller en ronder geworden. Er zit meer gelaagdheid in de songs en de muziek spreekt meer. Dat Sharrard ook veel naar Duane Allman en in het algemeen naar de Allman Brothers heeft geluisterd, is duidelijk te horen aan de Southern rock invloed in zijn muziek en aan het goede slide gitaarwerk dat best wat weg heeft van Duane’s spel
Kid Ramos
Geboren op 13 januari 1959, in Fullerton, CA, erfde bluesrockgitarist David “Kid” Ramos zijn liefde voor muziek van zijn ouders, die beiden professionele operazangers waren. Toen zijn vader het leven op de weg moe werd, vestigde hij zich met zijn gezin in Anaheim en kocht aldaar een benzinestation. Op een dag kocht hij van een passerende klant voor zijn toen 8– jarige zoon een elektrische gitaar plus versterker. Dat was de start van Kid’s muzikale carriëre!! In zijn tienerjaren speelde Ramos regelmatig op feestjes van vrienden en in nachtclubs. In 1980 voegde hij zich bij de blues-band van mondharmonica-expert James Harman. Kid speelde daar tot zijn vertrek in 1988. Daarna fungeerde hij een tijd als gitarist van Roomful of Blues maar besloot zijn muzikale carrière op een laag pitje te zetten om zich te concentreren op zijn gezinsleven en een gezin te stichten. (Ramos was de komende zeven jaar in dienst als waterbezorger).
Two Hands One Heart
Uiteindelijk echter kwam zijn verlangen om muziek te maken terug en vormde in 1994 Ramos de Big Rhythm Combo met Lynwood Slim en bracht daarnaast ook zijn eerste soloalbum, Two Hands One Heart, uit. In hetzelfde jaar werd Ramos, op verzoek van hun zanger Kim Wilson, uitgenodigd voor één van zijn favoriete all-time bands, The Fabulous Thunderbirds. Ramos accepteerde de uitnodiging snel en keerde terug “on the road”. Naast zijn werk met de T-Birds, heeft Ramos regelmatig soloplaten uitgegeven, zoals Greasy Sophomore effort, 2000’s West Coast House Party, and 2001’s Greasy Kid’s Stuff.
Paul Nelson
Paul Nelson wordt erkend als een van de top-gitaristen/songwriters en producers van vandaag de dag. Hij werd door collega-gitarist, de legendarische rock/blues-icoon Johnny Winter, persoonlijk gekozen als 2e gitarist. Hij heeft de wereld rondgereisd met het uitvoeren en/of opnemen naast een eindeloze reeks van topartiesten van Eric Clapton en Buddy Guy tot Slash, Billy Gibbons, Ben Harper, Robben Ford, Vince Gill, Warren Haynes, Derek Trucks, James Cotton, Joe Perry, Susan Tedeschi, Kenny Wayne Shepherd, John Popper, Dr John, Larry Carlton, Leslie West, Joe Bonamassa, Sonny Landreth, Dickey betts bij Joe Walsh en veel meer.
Nelson ontving een Grammy-prijs voor zijn werk tijdens de uitvoering en productie van Winter's "Step Back" en won het "Beste Blues-album van het jaar" met zijn al lange lijst met Grammy-nominaties. Evenals de BMA "Blues Music Award" voor "Beste Blues / Rock Album" op plek 16 in de Billboard Top 200 en wekenlang op nummer 1 in de Billboard Blues Charts. Hij is ook een ontvanger van de KBA "Keeping The Blues Alive Award" van de Blues Foundation.
Zijn muziek heeft een miljoenen bereik met optredens op Late Night met David Letterman en Jimmy Kimmel Live, in de bekroonde documentaires: "Down and Dirty" The Johnny Winter Story en "Sideman: Long Road to Glory" (feat: Bonnie Rait, Gregg Allman , Hubert Sumlin), evenals geschreven / uitgevoerde muziek en nationaal uitgezonden op NBC en op meerdere grote albumuitgaven, boeken, instructieve gitaar columns , live concert-dvd's en gastoptredens op ontelbare opnames. Na maanden op nummer 1 op de "Hot New Releases" gestaan te hebben, onderhoudt Nelson's nieuwste project" Badass Generation" nog steeds zijn onmiskenbare connectie met Blues, maar het bevat ook andere muzikale kwaliteiten die fans van hem verwachten, aangezien hij een van de meest gerespecteerde en invloedrijkste hedendaagse muziek kunstenaars is...
Stef Paglia
Stef Paglia nam voor het eerst op 12-jarige leeftijd een gitaar ter hand en liet deze nooit meer los. Zijn vader liet hem kennis maken met de blues met als gevolg dat de blues microben ook bij hem toesloegen.
Hij is vooral bekend van The BluesBones (Winnaar van Belgian Blues Challenge 2016, 2de bij European Blues Challenge) waar hij mee in binnen- en buitenland optreedt. Zo stond hij o.a. op Blues Peer, Swing Wespelaar, en Culemborg Blues. Hij heeft al een paar keer het podium mogen delen met internationale toppers o.a. Laurence Jones, The Nimmo Brothers, Eric Steckel en Danny Bryant
In 2016 vroeg Sean Webster hem om een functie in zijn band in te vullen.
Naast dit alles is hij druk bezig om aan zijn eigen weg te timmeren. Samen met zijn muzikanten Joel Purkess (Can) op drums en Geert Schurmans op bas brengt hij een brede mix van eigen werk en covers.
Stef Paglia laat zich graag beïnvloeden door verschillende muzikale richtingen en probeert hiermee zijn eigen blues stijl te creëren. Verwacht maar een stevig potje groovy bluesrock!!
Rootstime.be schrijft:“Stef Paglia heeft in het verleden al bewezen dat hij uit het juiste hout gesneden is om een grootse gitarist te worden zowel in de blues- als in de rockscene en het zingen gaat hem ook heel goed af. Hier gaan we zeker en vast nog veel van horen.”
The King's Rhythm Crew
Ruud Weber (bas, leadzang), Fokke de Jong (drums, achtergrondzang) en Govert van der Kolm (toetsen, achtergrondzang) zijn begin 2018 begonnen met dit project om voor verschillende artiesten als backing-band te fungeren. Dankzij hun reputatie als backing-band en hun huidige band 'King of the World' kregen ze al snel een serie shows samen met artiesten als Matt Schofield, Jon Amor, Hugh Coltman, JB Meijers, Jim Suhler, Alan Haynes, Danny Giles, Matt Taylor, Sean Webster en Ruben Hoeke.
Dit leidde tot een nieuw verzoek om met deze bovenste ritmesectie te werken. Meester-gitarist Matt Schofield stemde ermee in om in Nederland te spelen op voorwaarde dat THE KING'S RHYTHM CREW zijn begeleidingsband zou zijn.
